alweer de laatste weken!!

Hallo allemaal!

Na een hele poos weer een berichtje van ons vanuit een ondertussen behoorlijk koud India. Gistermorgen was het slechts 2 graden! Toch zie je de familieleden van de patiënten nog allemaal in hun slippers rondlopen en de vrouwen in hun sari’s. Daarover dragen ze dan allemaal een grote sjaal/kleed, dat is het enige waar ze zich extra mee kleden. Ook slapen de familieleden ’s nachts nog steeds buiten voor de gate, wel moeilijk om te zien! Dan heb ik het weer zo ontzettend goed!!
De vakantie was zeker fijn op Goa samen met Robbie en Anneleen. Hebben absoluut helemaal uit kunnen rustig en lekker weinig hoeven te doen, heel veel gelezen en in de zee gezwommen en elke avond uit wezen eten. Echt heel die mentaliteit daar is slowly, slowly! Die mensen daar komen daar vooral om van de zon te genieten en het uit eten. Maar denk niet dat je daar echt veels te lang moet zitten, omdat in omgeving zelf niet zoveel te doen is. Maar echt de ideale plek om uit te rusten;).

Ik (An) ben weer helemaal relaxed teruggekomen van vakantie! Op de 17e december zijn we vertrokken richting Goa. We moesten eerst op de 25 uur trein om weer naar Delhi komen en van daaraf zouden we dan een vliegtuig pakken naar Goa. Toen we met de Jeep weg werden gebracht naar het treinstation, voelde het voor mij echt alsof we voor altijd weggingen. Het was net alsof we teruggingen naar Nederland en alles en iedereen hier achter moesten laten. Het voelde echt niet fijn. Ik realiseerde me ook opeens dat het helemaal niet zo lang meer zou duren voordat we inderdaad afscheid moesten gaan nemen van alles en iedereen hier en terug zouden gaan naar Nederland. Echt een raar idee is dat. Voor mijn gevoel ben ik hier al zo lang en heb ik helemaal mijn plekje, en aan de andere kant is het gelijk ook nog maar zo kort dat ik hier ben. De tijd vliegt echt. Uiteindelijk kwamen we bij de trein aan. Robbie en Corriene zaten samen in een coupe, en ik zat alleen in een andere. Ik had prettige mensen om me heen dus het was echt helemaal geen probleem. Ik voelde me heel erg veilig. Er zat een jongen van een jaar of twintig bij mij in de coupe en die was wel geïnteresseerd. Hij zat de hele tijd naar me te staren en uiteindelijk kwam natuurlijk de vraag of ik al een vriendje had en dat hij zelf geen vriendinnetje had. Ik heb lekker gezegd dat ik getrouwd ben, of hij me geloofde is een tweede ding, ik denk het wel.

De reis ging lekker snel voorbij, als je veel slaapt is het echt zo gedaan en ben je er gewoon heel erg snel. We kwamen aan en hebben een taxi genomen naar het vliegveld, waar bleek dat onze vlucht vette vertraging had en dat we nog heel erg lang moesten gaan wachten. Maar eerst gebeurde er nog iets anders, mijn slot van de koffer ging niet meer open. Ik wist heel zeker dat ik een bepaalde combinatie had ingesteld, maar die werkte gewoon niet. Na een hele tijd prutsen, heb ik gewoon gebeden en kreeg ik een combinatie in mijn hoofd die werkte. Later in Goa ontdekten we dat het slot twee kanten heeft en dat de combinatie die ik in mijn hoofd had de goeie was maar dat aan de andere kant de combinatie anders was.
De rest van de dag hebben we wachtend doorgebracht. Lekker weer een keertje pizza gegeten en echt koffie gedronken en uiteindelijk was het dan zover. Het eerste wat ons opviel toen we het vliegtuig uitstapten, was dat het heerlijk warm was. Echt een heerlijke temperatuur terwijl het al een uur of tien was, dus we konden gelijk al onze vesten al uittrekken. Na een taxirit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij de beach hut, waar we nergens de eigenaar konden vinden. Uiteindelijk hebben we zijn huis gevonden en aan de deur gebonsd. Ze waren al aan het slapen en dachten dat we morgen pas aan zouden komen. Maar goed uiteindelijk hadden we dan ons huisje en konden we lekker gaan slapen na deze lange dag.
De volgende ochtend werden we wakker met direct uitzicht op de zee, echt betoverend mooi. De eigenaar zelf zorgde voor ontbijt met heerlijk vers fruit, echt genieten. We zijn die dag ook nog de zee ingedoken, maar ik moest echt ergens overheen om mijn bikini aan te trekken. Ik ben nu vanuit Raxaul zo gewend om alles te bedekken en met een bikini zie je gewoon bijna alles. Het voelde echt niet prettig in het begin. Maar gelukkig was het een heel erg rustig strand en niemand besteedde veel aandacht aan je.

Helaas moesten we vandaag wel verhuizen naar een huisje dat niet direct aan de zee stond, maar ja, dat scheelde ook wel heel erg veel geld. De rest van de twee weken is bijna elke dag hetzelfde geweest eigenlijk. We doken elke dag wel even de golven in, namen allereerst natuurlijk een heerlijk ontbijtje, en verder lekker relaxen de hele dag. Na een week was ik het wel enigszins zat, moet ik zeggen. Ik ben toch meer van wat actievere vakanties denk ik. Maar heb heerlijk genoten van het zonnetje, langs het strand wandelen, op mijn gitaar gespeeld en de bijbel gelezen en het vloog ook zo weer voorbij. We zijn nog een keer mee geweest met een vissersboot om naar de dolfijnen te kijken. Maar helaas zagen we alleen maar een paar vinnen van de dolfijnen boven het water uitkomen; niet veel meer dan dat je vanuit het huisje kan zien. Ik was ook straalmisselijk toen ik van die boot afkwam. Twee dagen ervoor had ik iets verkeerds gegeten in het restaurant, ’s nachts heb ik een aantal keer staan overgeven en daarna ging het wel weer. De volgende dag kon ik nog niet veel eten en heb ik maar lekker fruit gegeten en ’s avonds heeft de eigenaar speciaal voor mij een pannenkoek staan bakken omdat ik het niet zag zitten om in een restaurant te gaan eten. De eigenaars van de huisjes waren ook echt hele lieve mensen, dat maakte de vakantie ook heel erg leuk. Op een gegeven moment heb ik ook nog een gesprek gehad met de vrouw van de eigenaar, echt heel erg bijzonder. Ze was anderhalf jaar geleden haar dochter verloren aan een nierprobleem. Haar dochter was nog maar 18 jaar en ze geloofde in Jezus. Zij was boos op Jezus omdat Hij haar dochter niet had genezen. Ik heb een heel gesprek met haar gehad hierover, en er zat nog echt heel erg veel verdriet om haar dochter, wat natuurlijk niet zo gek was. Ik vertelde haar over David, die in zijn psalmen het regelmatig uitschreeuwt naar God, en dat hij ook wel eens boos was. Ik vertelde haar dat ze het aan Jezus moest gaan vertellen dat ze boos op hem was en al haar woede en verdriet naar Hem moest uitschreeuwen. Ik vroeg haar of ik voor haar mocht bidden, en dat vond ze goed. Dus ik heb daar samen met haar zitten bidden en het was echt bijzonder om te merken dat ze het echt waardeerde.
De laatste twee dagen hebben we Sandra en Peter nog ontmoet, die op een strand vlakbij dat van ons waren, alleen dan in een wat eenvoudiger hutje. Ze hadden nog last gehad van voedselvergiftiging in Mumbai en waren daar nog van aan het herstellen. Dus ze deden alles op een opa en omoe tempo, maar dat kan ook allemaal in Goa hoor. Alles gaat hier slowly; echt lekker op zijn gemakje. De eigenaars hebben diezelfde dag nog een echt Indiaase maaltijd voor ons gekookt, en het was echt heerlijk! De vrouw van de eigenaar is echt een hele goede kok, het is een wonder dat haar man zo smalletjes is.

We zijn nog een keertje met zijn allen uit eten geweest op hun strand en lekker lasagne gegeten; was echt heerlijk. Daarna nog een dagje gerelaxt en ’s vonds nog met de dolfijnen gezwommen, echt gaaf. We zijn weer met een bootje het water op geweest en toen we de dolfijnen hadden gevonden, zijn Cor en ik het water ingedoken. Op een paar meter afstand van ons zwommen de dolfijnen, het was echt heerlijk. Gewoon het idee dat je in hetzelfde water zwemt als de dolfijnen en dat ze zo vlakbij je zijn. We hebben ook een aantal dolfijnen boven het water uit zien springen en met de ondergaande zon erbij was echt een plaatje om te zien. De volgende ochtend ben ik, na mijn laatste heerlijke ontbijt te hebben gegeten, met Sandra en Peter vertrokken richting Delhi.
Uiteindelijk vlogen we om vier uur weg naar Delhi, zijn we van daar uit met een taxi naar ons hotel gegaan en na even gerust te hebben Delhi ingegaan. Het was namelijk inmiddels oudejaarsavond en we wilden wel wat van het vuurwerk zien natuurlijk. Na in een supergelikt hotel gevraagd te hebben waar we het beste heen konden gaan, hebben we een taxi geregeld en zijn we daarheen gegaan. Bleek de weg afgezet te zijn door de politie zodat we er niet heen konden gaan. Het was ook veel te ver om te gaan lopen, 2 km. Dus we hebben nog een andere plaats geprobeerd in Delhi, maar nee, ook dit was afgesloten. Peter was inmiddels heel erg misselijk geworden, we hadden een hele tijd niets gegeten en het was inmiddels al een uur of elf. Uiteindelijk hebben we maar aan de taxichauffeur gevraagd om ons af te zetten bij een restaurant en dan zouden we een hapje gaan eten en daar maar oud en nieuw gaan vieren. Kwamen we toch bij een partij sjieke en dure restaurants, niet normaal. We zijn, na alle menu’s te hebben vergeleken, maar bij een Chinees gaan zitten. Het was echt een heel erg luxe restaurant, maar het eten was dan ook echt heel erg goed. Het was echt heerlijk. Toen we klaar waren met eten was het al bijna twaalf uur. We hebben dus nog heel even gewacht, en toen was het zover. En er gebeurde helemaal niet s in het begin, er was één groepje jongens dat elkaar gelukkig nieuwjaar begon te wensen, en er waren na een aantal minuten een aantal mensen die party poppers afschoten, maar dat was dan ook alles. Het was echt heel erg raar en voelde gewoon helemaal niet alsof het oud en nieuw was. We zijn na een tijdje maar weer met de taxi naar het hotel gegaan, want er was bar weinig te beleven. En daar zijn we maar gelijk lekker naar bed gegaan.

De volgende dag hebben we lekker in Delhi geshopt voor souvenirs. Door het hotel werd ons aanbevolen om naar een of ander shoppingcenter te gaan. Wij daar heen gegaan met een Riksja. Bleek het echt een superdeluxe winkelcentrum te zijn, echt niet normaal. We moesten eerst door een security scan en daarna was het echt niet te geloven zo luxe. Er hingen allemaal kroonluchters en er waren allemaal winkels die je in Europa ook gewoon hebt, alleen dan flink wat duurder. Echt niet te geloven, wat een ontzettend groot contrast met de armere huizen in Delhi. Ze hadden dat geld voor dit winkelcentrum veel beter aan iets anders uit kunnen geven. Ik vond het ook gewoon vervelend om daar te lopen en te weten hoeveel beter dit geld had kunnen worden besteed. We hebben een ATM gevonden en daar gepind en zijn gelijk weer weggegaan met een Riksja richting counnaught palace, dat gelukkig niet zo erg was als dit. Daar hebben we de hele dag rondgelopen, zijn nog naar een markt geweest en nog in een ander shoppingcenter en zijn grotendeels geslaagd voor onze souvenris. Daarna zijn we nog even gaan eten in een Nederlands restaurant. We zagen friet met satésaus op het bord staan, en dat is toch wel heel erg lekker om weer eens te eten na drie maanden!!! Maar was die friet smerig zeg!!!! Echt niet te eten, de satésaus smaakte ook nergens naar. Na een paar frietjes waren we het goed zat en zijn we weer gegaan. We hebben een Riksja gezocht en zijn weer lekker naar het hotel gegaan. De volgende dag, zondag, zijn we naar de kerk van Zareema gegaan. Ik vond het heerlijk om weer lekker naar de kerk te gaan. In Goa waren alleen maar katholieke kerken te vinden en dat is echt een ceremonie. Jezus hangt daar ook nog aan het kruis, terwijl Hij er al lang van af is!!!!! We hebben ook nog drie meiden ontmoet uit Australie die voor zes weken naar Raxaul komen als medische studenten. Leuke meiden, volgens mij gaat dat wel gezellig worden.
Daarna hebben we lekker (nou ja, geef mij toch maar een pizza uit NL) een pizza gegeten in een restaurantje en zijn naar het hotel gegaan. Ik was helemaal gaar en ben naar bed gegaan en heb lekker een hele lange nacht gemaakt, heerlijk. De volgende dag ging Peter weg met het vliegtuig richting Nederland. We hebben hem weggebracht, maar mochten niet met hem mee naar binnen om hem uit te zwaaien. Was wel gek hoor.
We hebben onze bagage in het hotel achtergelaten en zijn lekker nog even de stad ingegaan. We hebben wat eten voor in de trein gekocht en kwamen nog een winkeltje tegen met hele mooie sari’s en salwars. Ik heb een sari gekocht en San stof voor een salwar. In Raxaul moeten we dus nog even naar de tailor.
Daarna zijn we met de taxi naar het station gereden. Het was nog een lange rit, op de een of andere manier stond het verkeer behoorlijk vast en deden we er wel een dik uur over. De chauffeur kreeg ook nog een boete voor door rood rijden, dat moest hij gewoon handje contantje betalen. Het was 600 roepies, wat voor ons echt een schijntje is. Maar voor de bevolking in India is dat een aardig groot bedrag. We kwamen weer door het ode gedeelte in Delhi, en het is echt naar om te zien waar sommige mensen in wonen zo arm.
Uiteindelijk kwamen we bij de trein aan en die kwam zelf op tijd aanrijden ook. Alleen duurde het wel een uur voordat het ding eens een keer ging rijden. Sandra zat met de meiden uit Australie in een coupe, ik zat met alleen maar mannen. En die zaten me toch een partij naar me te staren, niet normaal. Ik ben maar lekker bij San en de andere meiden gaan zitten.
Op een gegeven moment stopten we bij een station, en daar waren allemaal apen. Ik zag ze gewoon op het station lopen en tussen de wachtende mensen door lopen. Echt een heel raar gezicht, alsof je naar een film zit te kijken ofzo. Ik zag zelfs nog een moederaap met kind op haar rug van de regenpijp naar beneden glijden. Niet te geloven!
Na een lange reis kwamen we uiteindelijk weer in Raxaul aan. Ik vond het heel erg leuk om iedereen weer te zien. Het voelde wel weer een beetje als thuiskomen, maar tegelijkertijd betekent het ook heel erg veel werk helaas.
Nu hebben we de eerste paar dagen in Raxaul er al weer op zitten. Het vliegt voorbij de tijd hier! Het is een heel raar idee dat we hier zo weer weg gaan. En we zijn ondertussen heel hard bezig met de toetsen, die ik nu wel erg zat begin te worden. Maar nog even doorbijten en we zijn klaar!

Ondertussen heb ik (cor) weer op afdeling gewerkt, daar is het ook even koud, ondertussen verwarmen we ons op aan een gasstel, waarop de familieleden voor de patiënten water kunnen koken. Het is nog nooit zo rustig geweest op mijn afdeling als vandaag. Maar 11 patiënten ipv van de bijna 40 die er in het begin waren. Eind december is de afdeling zelfs even gesloten geweest, omdat het te rustig was. Was vanmorgen zelfs even weggestuurd om wat warme thee te gaan drinken thuis, daar kan ik geen nee tegen;)! Het zal deze maand ook niet echt drukker worden, wel echt jammer, maarja zoveel hoef ik ook niet meer te werken op de afdeling. Echt raar om te beseffen, maar over 3 weken zal ik gewoon weer thuis zitten. Tot die tijd moeten we nog even hard werken!

Groetjes!!