Laatste week!!

Hallo allemaal!

Dit is alweer de laatste dag hier in Raxaul nu ik dit typ, dit zal het laatste mailtje vanuit Raxaul zijn.
Zo vreemd om te beseffen dat ik deze week weer in Nederland zal zijn, kan me er nog niks van voorstellen. We hebben al van veel mensen afscheid genomen, ah was echt lastig! Je kent hier nu gewoon iedereen ondertussen, alles is zo vertrouwd geworden en hebben een band met ze opgebouwd. Ik moest één student beloven, dat ik haar thuis kom opzoeken in Pradesh (Himalaya). Dat zal niet zo makkelijk gaan, maar wie weet.. Ik wil absoluut nog een keer terug naar India! Ik zal dit nooit meer vergeten, wat ik hier allemaal heb mogen zien en meemaken.

Over onze toetsen, nog de laatste dingetje afronden, zoveel mogelijk proberen we nog hier te doen!! We hebben afgelopen week de coachings lessen aan de studenten gegeven, elk van ons had 2 uur gekregen om een les te verzorgen. Wat was dat leuk om te doen! Echt in het begin wisten we niet wat we mee maakten. Wat een ‘brave’ klas, toen we binnen kwamen gingen ze allemaal netjes staan en maakte een buiging en zeiden allemaal tegelijk: “good morning Mam”! Pas toen wij weer gingen zitten, gingen zij ook zitten. We konden gelijk met de les beginnen. Ondertussen bleven ze keurig netjes luisteren naar ons en alles werd genoteerd. Wat een voorbeeld klas zeg! Dat kun je je in Nederland niet voorstellen. We hebben met ze geoefend in het hebben van gesprekken met patiënten op de afdeling. In het begin wisten ze echt niet hoe of wat ze moesten zeggen, ze wisten het gewoon niet. Wij hebben heel wat rollenspellen gespeeld voor de klas. Bijv. als je wat bij een patiënt doet, uitleggen dat je neussonde inbrengt etc. Gewoon zeggen als VP wat je doet en waarom. Op de afdeling doen mijn collega’s het gewoon, ze leggen hier niks uit. Echt gaaf om te zien, tijdens de tweede les kwamen ze er al veel meer in en wisten ook al beetje aan te geven hoe ze het zouden kunnen doen op een betere manier. Ook heb ik tijdens een les van Anneleen een vrouw gespeeld waarvan haar kindje overleden was. De studenten moesten proberen met mij een gesprekje aan te gaan. Echt typisch Indiase manier hoe de studenten hier mee om gingen. Als eerst zeiden ze, “don’t cry, stop crying mam, you can get another child”. De dood is wel iets, dat hier veel dichterbij staat, het hoort gewoon bij het leven. Maar we hebben ze geprobeerde uit te leggen, dat dat niet de goede manier is om te zeggen dat ze niet mogen huilen, hierop reageerde ik door nog meer te huilen, de studenten zaten echt met de handen in het haar! We hebben ze toen uitgelegd, dat alleen al een arm om iemand heen te slaan al heel veel betekend of door terug te geven van wat je bij de ander ziet.
Ik zou alles van de lessen wel kunnen vertellen, we hebben zulke positieve reacties van de studenten terug gekregen. Op de afdeling ook, kwam een jongen naar me toe dat hij echt een gesprek met een patiënt had gehad, daar was hij helemaal trots op. Hij zei dat het zijn eerste keer was en dat het hem nog best mee viel! Hij was echt dankbaar dat wij dit met hen wilde oefenen, want op de opleiding krijgen ze dit nooit. Anders zei hij, dat hij niet wist hoe hij het gesprek aan moest gaan. Gaaf om te horen. Ik hoop echt dat ze hier ook echt wat aan hebben en dat ze hier verder nog wat mee gaan doen. We gaan nog met de principal van de nursing school hierover praten en uitleggen wat we nu precies gedaan hebben, wat zou het gaaf zijn als ze heir ook mee verder kunnen. Wie weet komt het nog. Want op sociaal gebied krijgen de patiënten niks geen zorg. Alles gaat alleen maar over het lichamelijk welbevinden. Tja ook wel weer begrijpelijk in een gebied als Bihar. Maar toch, juist omdat die mensen niet hebben en in armoede leven, wat kan dan medeleven van een verpleegkundige veel doen of ene luisterend oor hebben, al die vrouwen die met ‘seizures’ (soort van epilepsie door zware emotionele belasting) worden opgenomen, omdat ze het thuis echt ontzettend moeilijk hebben of veel problemen hebben met hun man of schoonmoeder, hoor je zo veel.

Mijn protocol over meningitis heb ik ook geïmplementeerd op de afdeling. Allereerst heb ik met de arts van de medical Ward afgesproken, na zijn spreekuur mocht ik even binnen komen. Wat een geweldige arts, heb er denk ik wel 20 min. gezeten. Hebben alles doorgonomen en hij heeft nog verteld over wat nu meest voorkwam in het ziekenhuis, medicatie, etc. Heel interessant, heb van hem nog veel kunnen leren. Echt al die doctoren zijn zo aardig en behulpzaam. Hij was heel blij met het protocol en gaf aan dat hij hoopte dat zo de zorg meer uniform zou worden! Mijn hoofdverpleegkundige was er ook blij mee, helemaal trots dat ze nu nog een protocol erbij hadden, de 2e! In Nederland zouden ze behoorlijk anders reageren!! Wel gaaf dat ik zo echt een bijdrage heb kunnen leveren.
De afgelopen weken vlogen voorbij, hebben echt dagen in de bieb doorgebracht! We voelden ons op een gegeven moment gewoon opgesloten, dus als beloning mochten we tussendoor naar de gate shop, daar zijn we denk wel soms 3x op een dag geweest;)!

Vorige week zondag hebben we een outreach gehad voor de leprosety village, door ons geregeld. Er waren ongeveer 300 mensen. We stonden in de opening van dit ziekenhuis en al die mensen zaten om ons heen op de grond. We hebben eerst wat nummers gezongen olv 2 gitaren en dwarsfluit en toen heeft Namarata en nog een andere arts iets gedeeld over het evangelie en er werd ook voor de zieken gebeden. Weer een andere arts ging een lied zingen in de taal van de lokale bevolking, de mensen vonden hem helemaal geweldig. Gingen allemaal keihard klappen aan het eind!!
Er zijn 6 mensen het podium opgekomen die zich wilde bekeren en met iedereen is gebeden. Hierna hebben we nog een kinderlied gezongen in het Hindi met gebaren. Dat vonden ze helemaal geweldig en zongen uit volle borst mee 'halleluja'. Zij staan ook zo open voor het evangelie, dat vind ik zo bijzonder om te zien.
Aan het einde hebben we Bijbels uitgedeeld aan de volwassenen en 3 evangelisatieboekjes voor alle kinderen. Er zijn bijna 200 bijbels uitgedeeld en meer dan 500 evangelisatiefolders! Iedereen had een Bijbel en alle kinderen hadden boekjes gekregen. En het was echt geweldig om te zien hoe blij ze hiermee waren! Was een bijzondere middag!

Eergisteravond was er nog een verrassings feestje van een dokter uit het ziekenhuis, het werd bij ons in het guesthouse gehouden, tja wij geluk;)! Kregen een heerlijke Indiase maaltijd, de hospital kok had voor 50 mensen gekookt, was heerlijk! Rijst, met groente, lekkere chapati’s en dat moesten we ook met onze handen opeten. Rijst eten met onze handen was alleen niet echt gemakkelijk, we werden ook nog eens behoorlijk geobserveerd door al die artsen;) Maar nadat een arts het had voorgedaan, ging het eten een heel stuk sneller, toch wel gek hoor. Het was heerlijk:)!

Gisteren is er trouwens nog een pakket uit Nederland gekomen, wat ontzettend leuk zeg! Nog ontzettend bedankt! We hebben echt genoten van de stroopwafels en chocola, ook aan de Australiërs in het guesthouse uitgedeeld en aan de kok. Vonden ze helemaal lekker, vooral die erwtensoep vonden de Australiers erg lekker, ook die jongen uit Zwitserland (Luick) vond het helemaal lekker!! Wat een reis heeft dat pakketje afgelegd zeg, hij was ook ontzettend zwart en door elkaar geschud;)! Laatste stuk nog met de riskja afgelegd, zou best wel eens weten hoe het allemaal vervoert is geweest, maar het is gewoon aangekomen!! Gaaf om wat vanuit Nederland te krijgen!
Straks gaan we alle handschoenen, mondkapjes en zeep uitdelen in het ziekenhuis, wat zullen ze er geweldig blij mee zijn.. Ben benieuwd.

Gisteravond hebben we nog gezellig met z’n allen, Australiërs en Luick, pictionary gedaan, was heel leuk. Mijn engels is ook gelijk weer een stuk verbeterd, nog behoorlijk lastig om dat in het engels te doen, maar echt leuk! Was een gezellige laatste zondagavond, ah niet leuk om erover na te denken dat alles voor het laatst is wat je nu doet, ga zeker nog eens naar deze tijd terug verlangen en al die mensen die ik heb leren kennen. Hebben hier echt een goede tijd mogen beleven!

Dinsdag morgen vertrekken we om 8 uur richting het treinstation, daar zal de trein rond 10 voor 9 vertrekken, jaja op naar de laatste 25 uur in de trein van de 100! Maar we zijn bang dat deze treinreis nog weer wat minder comfortabel wordt dan dat we tot nu gewend waren. We hadden al begin december onze tickets geboekt, maarja hebben nog steeds alleen RAC plekken toegewezen gekregen, dat houdt in dat je alleen een zit plek hebt, waar we dus 25 uur moeten zitten, dat wordt nog wat. We hopen zo dat we als nog een bed in een coupee krijgen, ook al is het er maar één voor ons 3e. Want nu zitten we denk met nog meer mensen alleemaal op een lang bed, dat is direct tegen over de wc en tocht er heel erg, het is gewoon daar waar je de trein instapt. Weet niet hoe we dat ooit kunnen doen met onze bagage, maar wie weet hebben we als nog een plek!! Wat zullen we dan dankbaar zijn zeg!!!

Woensdagochtend hopen we in Delhi aan te komen, dan hebben we daar nog 2 dagen. Gaan nog even winkelen en lekker uit eten als het lukt, nu kan het nog voor 2 euro!! Daar moeten we het dan ook van nemen. Vrijdag middag vertrekken we Indiase tijd richting Engeland. Daar komen we Engelse tijd rond 6 uur aan (Indiase tijd half 12 ‘s avonds). Daar overnachten we in een hotel. Als alles goed verloopt komen we zaterdag morgen rond 10 voor 10 aan in Düsseldorf. Ja dan zal echt alles achter de rug zijn, gelukkig nog even niet!! Gaan nog genieten van de laatste dagen hier. Nu kan het nog!

De komende weken gaat het hier weer wat warmer worden, zo rond de 20 graden, gelukkig maar want zo koud is hier echt niets! Omdat hier alles open is, maar ook voor de patiënten en de familieleden. Afgelopen weken had het ziekenhuis stro buiten neergelegd, waar ze op konden slapen, zodat ze het een stuk warmer hadden, omdat ze dan niet op de koude grond hoefden te slapen!

Nog heel erg bedankt voor de donaties die we mochten ontvangen voor Raxaul! We hebben echt een super mooi totaal bedrag mogen bereiken, wel 2920 euro!! De helft hiervan gaat naar het Chetna project, ze hebben het op dit moment echt het meest nodig hebben, omdat de chetna groep geen vaste donateur meer heeft. Deze helpen echt de allerarmste in en rondom Raxaul. En de andere helft gaat naar het counseling centre, deze mensen doen zoveel mooi werk onder de patiënten in het ziekenhuis. We hebben ook zo ontzettend veel bijbels hier uit mogen delen! Nogmaals heel erg bedankt!

He we gaan nog proberen om wat van ons te laten horen in Delhi, anders tot zaterdag!
Tot snel:)!!

Groetjes,
Anneleen en Corriene!!